Klinika Endokrynologii Ginekologicznej została ustanowiona w roku 1974 na bazie istniejącego wcześniej Zakładu Endokrynologii Ginekologicznej jako druga taka jednostka w Polsce i weszła w skład Instytutu
Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej. Pierwszym jej kierownikiem był doc. dr hab. med. Jerzy Teter.
Był on w Polsce jednym z pionierów badań nad układem hormonalnym narządu rodnego kobiety głównie w oparciu
o badania cytohormonalne. W roku 1986 po przejściu na emeryturę doc. dr hab. Jerzego Tetera i po rozwiązaniu Instytutu Położnictwa i Ginekologii kierownictwo Kliniki objął prof. dr hab. n. med. Stanisław Radowicki.

            W tym samym roku dokonana została przebudowa strukturalna Kliniki. Utworzono 12-łóżkowy oddział kliniczny wprowadzając nowe algorytmy postępowania diagnostycznego i leczenia zaburzeń hormonalnych u kobiet. Unowocześniono Pracownię Biochemii Hormonów poprzez wyposażenie jej w najnowocześniejszą wówczas w kraju aparaturę analityczną umożliwiającą oznaczanie wielu hormonów sterydowych i białkowych we krwi. Zakupiono nowoczesny aparat ultrasonograficzny tworząc Pracownię Ultrasonografii.

            Podjęto, pierwsze w Akademii Medycznej w Warszawie, prace nad komputeryzacją historii choroby oraz obiegu dokumentacji klinicznej. Opracowany model komputerowej historii choroby został wyróżniony w ramach prac innowacyjnych prowadzonych przez Komitet Badań Naukowych. Stworzono nowy kompleksowy model funkcjonowania Kliniki Endokrynologii Ginekologicznej pozwalający łączyć i wzajemnie uzupełniać działania wszystkich składowych Kliniki tj. Przychodni Przyklinicznej, Oddziału Klinicznego, Pracowni Biochemii Hormonów i Pracowni Ultrasonografii. Zastosowane zmiany pozwoliły w sposób znaczący zwiększyć liczbę leczonych chorych.

           Wypracowany model organizacji Kliniki umożliwił wprowadzenie światowych standardów w dziedzinie diagnostyki i leczenia zaburzeń hormonalnych u kobiet. Schemat organizacyjny Kliniki, został przyjęty jako rozwiązanie wzorcowe w większości istniejących Klinik Endokrynologii Ginekologicznej w kraju. W 1986 roku opracowano, po raz pierwszy, kompleksowy program nauczania studentów podstaw endokrynologii ginekologicznej.
W tym samym roku opracowano program szkolenia podyplomowego z zakresu endokrynologii ginekologicznej dla lekarzy. Od roku 2001 Klinika prowadzi staże specjalizacyjne oraz kursy z zakresu endokrynologii ginekologicznej dla lekarzy specjalizujących się w położnictwie i ginekologii oraz endokrynologii.

               W roku 1999 decyzją Władz Uczelni Klinika Endokrynologii Ginekologicznej została przeniesiona do Szpitala Klinicznego im. Ks. Anny Mazowieckiej. Zwiększeniu uległa baza łóżkowa. Poszerzono
i unowocześniono zakres badań diagnostycznych w zakresie biochemii, genetyki medycznej oraz badań wizualizacyjnych. Wprowadzono do pakietu badań diagnostycznych i leczniczych metody endoskopowi (histeroskopia, laparoskopia). Umożliwiło to w sposób znaczący zwiększyć zakres i jakość badań diagnostycznych oraz metod terapeutycznych stosowanych u kobiet z zaburzeniami hormonalnymi.

Główne osiągnięcia medyczno – naukowe Kliniki Endokrynologii Ginekologicznej

1. Opracowanie kompleksowego schematu diagnostyki hormonalnej i leczenia u kobiet z zaburzeniami miesiączkowania.
2. Zastosowanie biopsji endometrialnej jako standardowego postępowania w diagnostyce endokrynologicznej różnego rodzaju zaburzeń hormonalnych u kobiet.
3. Opracowanie standardu postępowania diagnostyczno – leczniczego u kobiet z nienowotworowymi zmianami
w obrębie błony śluzowej macicy.
4. Opracowanie profilu nocnego wydzielania prolaktyny jako cennego narzędzia w diagnostyce zaburzeń hormonalnych
u kobiet.
5. Opracowanie schematu diagnostyczno – terapeutycznego u kobiet w okresie przekwitania.
6. Wprowadzenie do terapii hormonalnej najnowszych preparatów hormonalnych w leczeniu dolegliwości zespołu menopauzalnego.
7. Określenie profilu hormonalnego u kobiet w wieku rozrodczym dializowanych przewlekle z powodu schyłkowej niewydolności nerek oraz opracowanie metod i sposobów leczenia zaburzeń hormonalnych u tych kobiet.
8. Określenie profilu zaburzeń hormonalnych u kobiet z przedmiesiączkowymi zaostrzeniami ostrej porfirii wątrobowej oraz opracowanie sposobów leczenia hormonalnego jako profilaktyki ataków porfirii.
9. Zastosowanie analogów GnRH w leczeniu mięśniaków macicy oraz nienowotworowych rozrostów błony śluzowej macicy.
10. Opracowanie  dopochwowego podawania leków hormonalnych jako alternatywy dla leczenia doustnego u kobiet
z hyperprolaktynemią i/lub niedomogą lutealną.
11. Ocena skuteczności, tolerancji i bezpieczeństwa stosowania najnowocześniejszych hormonalnych preparatów  antykoncepcyjnych.
12. Ocena skuteczności, tolerancji i bezpieczeństwa stosowania różnego rodzaju  terapii hormonalnej u kobiet
w okresie przekwitania.
13. Opracowanie schematów leczniczych z zastosowaniem leków hormonalnych w leczeniu osteoporozy u kobiet
w różnych fazach ich życia.
14. Opracowanie i wdrożenie nowej metody diagnostyki chorób gruczołu sutkowego z zastosowaniem antygenu specyficznego dla prostaty (PSA).
15. Opracowanie algorytmu terapeutycznego dla preparatów hormonalnych w leczeniu zmian rozrostowych błony śluzowej macicy.
16. Stosowanie leków z grupy specyficznych modulatorów receptora estrogenowego (SERM) w leczeniu osteoporozy
i wybranych zaburzeń hormonalnych u kobiet.
17. Opracowanie postępowania diagnostyczno – leczniczego u kobiet z hyperprolaktynemią z wykorzystaniem najnowszych leków hormonalnych łącznie z lekami hyperprolatynemicznymi.

Prace na stopień naukowy doktora nauk medycznych:

1995 dr n. med. Mieczysław Waldemar Wierzba

„Charakterystyka popłodów od kobiet z ciążami prawidłowymi z tereny ekologicznie zagrożonego (Płock)”

1998 dr n. med. Jacek Nieżurawski

„Charakterystyka popłodu u kobiet palących z terenu Płocka”

1999 dr n. med. Katarzyna Skórzewska

„Profil hormonalny kobiet w wieku rozrodczym ze schyłkową niewydolnością nerek przewlekle dializowanych”

2000 dr n. med. Dariusz Niksiński

 „Obraz kliniczny mlekotoku u kobiet z zaburzeniami cyklu miesiączkowego”

2002 dr n. med. Jadwiga Dowgiałło – Smolarczyk

„Rysowa biopsja endometrialna w diagnostyce zaburzeń cyklu miesiączkowego”

2005 dr n. med.  Artur Kobielski

„Częstość stosowania antykoncepcji wśród studentów Akademii Medycznej”

2006 dr n. med. Kunicki Michał

„Antygen specyficzny dla prostaty PSA u kobiet ze zmianami mastopatycznymi sutków”

2007 dr n. med. Katarzyna Szlendak – Sauer

„Profil nocny wydalania prolaktyny u kobiet z zaburzeniami miesiączkowania a obraz histopatologiczny endometrium”

2009 dr n.med. Ewa Rudnicka

 KIEROWNICY KLINIKI ENDOKRYNOLOGII GINEKOLOGICZNEJ WUM

            Doc. dr hab. med. Jerzy Teter urodził się w Radomsku w 1912 roku. W 1931 roku wstępuje do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie, a następnie studiuje na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując dyplom lekarza w 1938 roku. Staż podyplomowy odbywa w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego – Szpital Ujazdowski. Jako lekarz pułkowy 10 Pułku Piechoty zostaje internowany na Litwie. Po powrocie z internowania w latach 1941 – 1944 pracuje w Warszawie w Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych przy Pl. Starynkiewicza.
W okresie Powstania Warszawskiego kieruje szpitalem polowym. Po kapitulacji powstania wywieziony z transportem rannych do Niemiec. Po powrocie do kraju w 1946 roku doc. Jerzy Teter zatrudniony jest w Zakładzie Endokrynologii
w Łodzi (u prof. A. Bera), a następnie przechodzi do pracy u prof. W. Sowińskiego w Klinice Chorób Kobiecych
w Łodzi.

               Na podstawie pracy doktorskiej pt. „Obraz cytologiczny wydzieliny pochwowej w prawidłowym cyklu jajnikowym u kobiet” uzyskuje w roku 1949 stopień doktora medycyny.
               Tytuł docenta uzyskuje w 1955 roku na podstawie rozprawy naukowej pt. „Znaczenie raka płaskonabłonkowego  szyjki macicy”.

              W roku 1956 rozpoczyna pracę w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Warszawie pod kierunkiem prof. A. Czyżewicza, a następnie prof. T. Bulskiego. W 1964 roku organizuje i kieruje Zakładem Endokrynologii Klinicznej Akademii Medycznej, który w 1973 roku przekształcony zostaje w Klinikę Endokrynologii Klinicznej Akademii Medycznej w Warszawie. Jednostka tą kieruje do chwili przejścia na emeryturę tj. do 1983 r.

             Główne zainteresowania naukowe Prof. J. Tetera dotyczyły patogenezy, diagnostyki i leczenia schorzeń  układu hormonalnego u kobiet. Był autorem podręczników z zakresu endokrynologii ginekologicznej. Prof. J. Teter stworzył podstawy rozwoju endokrynologii ginekologicznej w Polsce propagując i rozwijając nowoczesne metody oceny biologicznego działania hormonów u kobiet (badania cytohormonalne). Drugim nurtem Jego działalności naukowej były zagadnienia chorób nowotworowych układu rodnego u kobiet. Był zwolennikiem i propagatorem stosowania hormonalnej terapii zastępczej u kobiet w okresie menopauzy. Autor lub współautor ponad 350 publikacji i doniesień naukowych. Odznaczony Krzyżem Zasługi i Krzyżem Odrodzenia Polski. Zmarł w 1993 roku.

                 Prof. zw. dr hab. n. med. Stanisław Radowicki urodził się w 1944 r. w Warszawie. Studia medyczne ukończył na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie uzyskując w 1967 roku dyplom lekarza medycyny. W czasie studiów, w latach 1963 – 1966 pracuje w Studenckim Kole Naukowym przy II Klinice Chirurgii Akademii Medycznej w Warszawie. Równoczasowo jest członkiem Studenckiego Kola Naukowego przy II Klinice Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie. Staż podyplomowy odbył  w Szpitalu Bielańskim
w latach 1967 – 1969 pracując w Klinice Endokrynologii (u prof. W. Hartwiga). W roku 1967 przebywa na sześciomiesięcznym stażu w Oddziale Położniczo – Ginekologicznym Szpitala Uniwersyteckiego w Warwick w Anglii. W roku 1969, rozpoczyna studia doktoranckie w Zakładzie Farmakologii Klinicznej Akademii Medycznej w Warszawie z oddelegowaniem do pracy w II Klinice Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie.

               Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1973 roku, na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Badanie wpływu niektórych glikokortykoidów na reaktywność mięśni gładkich”. W 1972 roku otrzymał pierwszy stopień specjalizacji w dziedzinie położnictwa i ginekologii, w 1975 roku drugi stopień tejże specjalizacji. W latach 1974 – 1978 pracował w charakterze starszego asystenta, a następnie adiunkta w Zakładzie Patofizjologii Instytutu Nauk Fizjologicznych Akademii Medycznej z jednoczesnym oddelegowaniem do pracy w II Klinice Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie.

              W okresie od 1978 do 1981 roku był stypendystą National Institute of Health, w University of Southern California, Women’s Hospital, Department of Human Endocrinology and Reproduction (WHO Training Center). Od roku 1982 pracuje jako adiunkt w Klinice Endokrynologii Ginekologicznej, Instytutu Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie.  Specjalizację w zakresie endokrynologii uzyskuje w 1982 roku. W 1986 roku drogą konkursu zostaje p.o. kierownikiem tej Kliniki, zaś w 1992 roku, kierownikiem.

               W roku 1988 Rada I Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie, na podstawie przedłożonej rozprawy habilitacyjnej pt. „Hyperprolaktynemia w zaburzeniach cyklu miesiączkowego u kobiet” nadała dr n. med. Stanisławowi Radowickiemu stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie endokrynologii. Decyzją Rady I Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie w roku 1993, uzyskuje stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1997 – 1999 jest równocześnie kierownikiem Zakładu Endokrynologii Instytutu Matki
i Dziecka w Warszawie, który zorganizował od podstaw tworząc nowoczesną jednostkę kliniczno badawczą.

              W 1999 roku decyzją Rektora Akademii Medycznej w Warszawie Klinika Endokrynologii Ginekologicznej zostaje przeniesiona do Szpitala im. Ks. Anny Mazowieckiej przy ul. Karowej 2 i wchodzi w skład  II Katedry Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie. Umożliwiło to znaczną rozbudowę i unowocześnienie jednostki.

                   W roku 2002 prof. Stanisław Radowicki uzyskuje tytuł naukowy profesora, zaś roku 2005 Minister Zdrowia nadaje mu tytuł profesora zwyczajnego. W roku 2005 prof. Stanisław Radowicki uzyskuje specjalizację w dziedzinie zdrowie publiczne.

Zainteresowania naukowe prof. S. Radowickiego koncentrują się na:

1.      Etiopatogenezie, diagnostyce oraz leczeniu hyperprolaktynemii u kobiet.
2.      Przydatności stosowania leków anty prolaktynowych w leczeniu schorzeń przebiegających z podwyższonym stężeniem protaktyny. Jako pierwszy w Polsce opracował metodę dopochwowego podawania bromergonu.
3.      Sposobach modyfikacji leczenia hormonalnego zaburzeń miesiączkowania u kobiet.
4.      Problemach klinicznych stosowania najnowszych preparatów hormonalnych w leczeniu zespołu menopauzalnego u kobiet.
5.      Patogenezie, diagnostyce i leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej ze szczególnym uwzględnieniem terapii kombinowanej z udziałem preparatów hormonalnych.
6.      Problematyce rozpoznawania i leczenia nienowotworowych schorzeń gruczołów sutkowych u kobiet.

            W latach 1985 – 1999 Prof. S. Radowicki jest specjalistą wojewódzkim w dziedzinie położnictwa i ginekologii dla województwa płockiego. W latach 1997 – 2001 pełni funkcję konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie położnictwa
i ginekologii dla województwa warszawskiego, a następnie mazowieckiego. W styczniu 2002 roku Minister Zdrowia  powołuje Go na stanowisko Konsultanta Krajowego w dziedzinie położnictwa i ginekologii i funkcję tę sprawuje nieprzerwanie do dziś.

             Za osiągnięcia naukowe i zawodowe wielokrotnie wyróżniany nagrodami Rektora Akademii Medycznej
w Warszawie. W roku 2000 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi,  w 2004 r. – Przyjaciel Dzieci Ulicy, a w roku 2007 Odznaką Honorową za Zasługi dla Służby Zdrowia.