Kierownicy

Doc. dr hab. med. Jerzy Teter urodził się w Radomsku w 1912 roku. W 1931 roku wstępuje do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie, a następnie studiuje na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując dyplom lekarza w 1938 roku. Staż podyplomowy odbywa w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego – Szpital Ujazdowski. Jako lekarz pułkowy 10 Pułku Piechoty zostaje internowany na Litwie. Po powrocie z internowania w latach 1941 – 1944 pracuje w Warszawie w Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych przy Pl. Starynkiewicza.
W okresie Powstania Warszawskiego kieruje szpitalem polowym. Po kapitulacji powstania wywieziony z transportem rannych do Niemiec. Po powrocie do kraju w 1946 roku doc. Jerzy Teter zatrudniony jest w Zakładzie Endokrynologii
w Łodzi (u prof. A. Bera), a następnie przechodzi do pracy u prof. W. Sowińskiego w Klinice Chorób Kobiecych
w Łodzi.

Na podstawie pracy doktorskiej pt. „Obraz cytologiczny wydzieliny pochwowej w prawidłowym cyklu jajnikowym u kobiet” uzyskuje w roku 1949 stopień doktora medycyny.
Tytuł docenta uzyskuje w 1955 roku na podstawie rozprawy naukowej pt. „Znaczenie raka płaskonabłonkowego  szyjki macicy”.

W roku 1956 rozpoczyna pracę w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Warszawie pod kierunkiem prof. A. Czyżewicza, a następnie prof. T. Bulskiego. W 1964 roku organizuje i kieruje Zakładem Endokrynologii Klinicznej Akademii Medycznej, który w 1973 roku przekształcony zostaje w Klinikę Endokrynologii Klinicznej Akademii Medycznej w Warszawie. Jednostka tą kieruje do chwili przejścia na emeryturę tj. do 1983 r.

Główne zainteresowania naukowe Prof. J. Tetera dotyczyły patogenezy, diagnostyki i leczenia schorzeń  układu hormonalnego u kobiet. Był autorem podręczników z zakresu endokrynologii ginekologicznej. Prof. J. Teter stworzył podstawy rozwoju endokrynologii ginekologicznej w Polsce propagując i rozwijając nowoczesne metody oceny biologicznego działania hormonów u kobiet (badania cytohormonalne). Drugim nurtem Jego działalności naukowej były zagadnienia chorób nowotworowych układu rodnego u kobiet. Był zwolennikiem i propagatorem stosowania hormonalnej terapii zastępczej u kobiet w okresie menopauzy. Autor lub współautor ponad 350 publikacji i doniesień naukowych. Odznaczony Krzyżem Zasługi i Krzyżem Odrodzenia Polski. Zmarł w 1993 roku.      

Prof. zw. dr hab. n. med. Stanisław Radowicki urodził się w 1944 r. w Warszawie. Studia medyczne ukończył na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie uzyskując w 1967 roku dyplom lekarza medycyny. W czasie studiów, w latach 1963 – 1966 pracuje w Studenckim Kole Naukowym przy II Klinice Chirurgii Akademii Medycznej w Warszawie. Równoczasowo jest członkiem Studenckiego Kola Naukowego przy II Klinice Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie. Staż podyplomowy odbył  w Szpitalu Bielańskim
w latach 1967 – 1969 pracując w Klinice Endokrynologii (u prof. W. Hartwiga). W roku 1967 przebywa na sześciomiesięcznym stażu w Oddziale Położniczo – Ginekologicznym Szpitala Uniwersyteckiego w Warwick w Anglii. W roku 1969, rozpoczyna studia doktoranckie w Zakładzie Farmakologii Klinicznej Akademii Medycznej w Warszawie z oddelegowaniem do pracy w II Klinice Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie.

Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1973 roku, na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Badanie wpływu niektórych glikokortykoidów na reaktywność mięśni gładkich”. W 1972 roku otrzymał pierwszy stopień specjalizacji w dziedzinie położnictwa i ginekologii, w 1975 roku drugi stopień tejże specjalizacji. W latach 1974 – 1978 pracował w charakterze starszego asystenta, a następnie adiunkta w Zakładzie Patofizjologii Instytutu Nauk Fizjologicznych Akademii Medycznej z jednoczesnym oddelegowaniem do pracy w II Klinice Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie.

W okresie od 1978 do 1981 roku był stypendystą National Institute of Health, w University of Southern California, Women’s Hospital, Department of Human Endocrinology and Reproduction (WHO Training Center). Od roku 1982 pracuje jako adiunkt w Klinice Endokrynologii Ginekologicznej, Instytutu Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie.  Specjalizację w zakresie endokrynologii uzyskuje w 1982 roku. W 1986 roku drogą konkursu zostaje p.o. kierownikiem tej Kliniki, zaś w 1992 roku, kierownikiem.

W roku 1988 Rada I Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie, na podstawie przedłożonej rozprawy habilitacyjnej pt. „Hyperprolaktynemia w zaburzeniach cyklu miesiączkowego u kobiet” nadała dr n. med. Stanisławowi Radowickiemu stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie endokrynologii. Decyzją Rady I Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie w roku 1993, uzyskuje stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1997 – 1999 jest równocześnie kierownikiem Zakładu Endokrynologii Instytutu Matki
i Dziecka w Warszawie, który zorganizował od podstaw tworząc nowoczesną jednostkę kliniczno badawczą.

W 1999 roku decyzją Rektora Akademii Medycznej w Warszawie Klinika Endokrynologii Ginekologicznej zostaje przeniesiona do Szpitala im. Ks. Anny Mazowieckiej przy ul. Karowej 2 i wchodzi w skład  II Katedry Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie. Umożliwiło to znaczną rozbudowę i unowocześnienie jednostki.

W roku 2002 prof. Stanisław Radowicki uzyskuje tytuł naukowy profesora, zaś roku 2005 Minister Zdrowia nadaje mu tytuł profesora zwyczajnego. W roku 2005 prof. Stanisław Radowicki uzyskuje specjalizację w dziedzinie zdrowie publiczne.

Zainteresowania naukowe prof. S. Radowickiego koncentrują się na:

1. Etiopatogenezie, diagnostyce oraz leczeniu hyperprolaktynemii u kobiet.
2. Przydatności stosowania leków anty prolaktynowych w leczeniu schorzeń przebiegających z podwyższonym stężeniem protaktyny. Jako pierwszy w Polsce opracował metodę dopochwowego podawania bromergonu.
3. Sposobach modyfikacji leczenia hormonalnego zaburzeń miesiączkowania u kobiet.
4. Problemach klinicznych stosowania najnowszych preparatów hormonalnych w leczeniu zespołu menopauzalnego u kobiet.
5. Patogenezie, diagnostyce i leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej ze szczególnym uwzględnieniem terapii kombinowanej z udziałem preparatów hormonalnych.
6. Problematyce rozpoznawania i leczenia nienowotworowych schorzeń gruczołów sutkowych u kobiet.

W latach 1985 – 1999 Prof. S. Radowicki jest specjalistą wojewódzkim w dziedzinie położnictwa i ginekologii dla województwa płockiego. W latach 1997 – 2001 pełni funkcję konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie położnictwa
i ginekologii dla województwa warszawskiego, a następnie mazowieckiego. W styczniu 2002 roku Minister Zdrowia  powołuje Go na stanowisko Konsultanta Krajowego w dziedzinie położnictwa i ginekologii i funkcję tę sprawuje nieprzerwanie do dziś.

Za osiągnięcia naukowe i zawodowe wielokrotnie wyróżniany nagrodami Rektora Akademii Medycznej
w Warszawie. W roku 2000 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi,  w 2004 r. – Przyjaciel Dzieci Ulicy, a w roku 2007 Odznaką Honorową za Zasługi dla Służby Zdrowia.